BEGELEIDEN IS MAATWERK

Hans Erdmann (67) werd in 2015 gevraagd zitting te nemen in het Comité van Aanbeveling van ReconnAct. ‘Dat vond ik goed, maar ik wilde wel weten wát ik ging aanbevelen, dus werd ik Jobmaatje. Je begeleidt dan mensen die op zoek zijn naar werk. Door allerlei omstandigheden is dat niet zo makkelijk voor ze. Je helpt ze door gebruik te maken van je kennis en kunde en je netwerk.’

Dat netwerk van Hans is groot. Na zijn studie economie kwam hij bij de – toen nog –  ABN terecht. Hij deed daar een traineeship en werkte achtereenvolgens in Bussum en Soest. Na een uitstap naar een Amerikaanse bank werd hij algemeen directeur van Rabobank Amersfoort. Daar stopte hij mee in 2008, waarna hij secretaris werd van de Vereniging Amersfoortse Bedrijven. In die periode adviseerde hij ook enkele ondernemers. Momenteel zit hij in de Raad van Toezicht van de Stichting Theater De Lieve Vrouw in Amersfoort en is hij dus Jobmaatje.

Netwerk

Hans: ‘Ik heb nu vijf mensen begeleid, met allemaal een verschillend verhaal. Als je eenmaal boven de vijftig bent, is het niet eenvoudig om aan werk te komen. Voor iedere deelnemer moet de begeleiding eigenlijk anders zijn, merk ik. Begeleiden is maatwerk. Bij de een moet je wat meer “op het bit rijden”, een ander kan met een losse teugel al flinke vooruitgang boeken. Ik loop cv’s door, maak een sterkte-/zwakteanalyse, vraag mensen wat hun doel is en hoe ik ze kan helpen. We brainstormen om wegen te vinden die tot het doel leiden. Ik heb nooit geleerd om coach of trainer te zijn, dus doe ik dat op gevoel, met vallen en opstaan. Wel kan ik goed verbindingen zoeken en leggen. Ik kan deuren openen voor deelnemers vanwege mijn grote netwerk. Daar maak ik dan ook dankbaar gebruik van.’

Optimistisch

Een voorwaarde voor deelnemers vindt Hans dat ze gemotiveerd zijn. ‘Ze mogen gerust zelf initiatief nemen, mij achter de broek zitten, maar dat doet niet iedere deelnemer. Ik heb daar wel een verklaring voor: mensen worden erg terneergeslagen van alle regels waarmee ze te maken hebben. Desondanks verwachten we van ze dat ze niet bij de pakken neerzitten, maar optimistisch en positief blijven.’

Ook aan Jobmaatjes kunnen eisen gesteld worden, vindt Hans: ‘Je moet je goed kunnen inleven in de deelnemer, verder kunnen kijken dan zijn of haar werkervaring. Het is niet echt nodig om zelf nog actief in het werkzame leven te staan, maar het helpt wel.’

Perspectief bieden

Hoe Hans Jobmaatje werd, is dus duidelijk. Maar waarom is hij het eigenlijk nog steeds? ‘Mijn werk is nog niet af, vind ik. Ik heb me voorgenomen om mijn houding wat te veranderen, meer de touwtjes in handen te nemen bij het begeleiden van deelnemers. Ik hoop dat we daardoor meer en grotere successen boeken. Dat vind ik wel een voorwaarde om met dit werk door te gaan. Ik vind het leuk om zo’n puzzel te maken, mensen een perspectief te bieden. En als dat lukt, geeft het veel voldoening.’