‘Ga iets doen, vrijwilligerswerk bijvoorbeeld. Doe iets wat je dag zin geeft, waar je voldoening uit haalt. Blijf niet in je leunstoel zitten, overwin je wanhoop.’ Christiaan Wouters (56) beschrijft eigenlijk wat hij zelf deed in de periode dat hij werkeloos thuis zat. ‘Dat was niet makkelijk, want toen ik een WW-uitkering kreeg, mocht ik nog maar beperkt iets doen. Eenmaal in de bijstand werd dat nog moeilijker, dan moet je écht alles inleveren.’
Christiaan is inmiddels goed op weg met het vinden van werk, mede door de hulp die hij kreeg van jobmaatje Hans Erdmann. ‘Hans is mijn schoenlepel, zeg ik wel eens. Hij helpt me in de schoen, zorgt dat ik weer kan lopen. Daar doet hij erg zijn best voor. Dat ik nog niet echt het gewenste resultaat heb, ligt zeker niet aan hem. Hij stuurt me heel actief telefoonnummers door van mensen die ik kan bellen om een gesprek mee te voeren. Ondanks dat Hans gepensioneerd is, heeft hij nog steeds een enorm groot netwerk. Daar laat hij me actief in meedelen.’
Molensteen
Christiaan studeerde geschiedenis, maar moest na zijn kandidaats afhaken omdat zijn beide ouders kort na elkaar overleden. Uiteindelijk slaagde hij in deeltijd toch voor zijn doctoraal examen. ‘Ik vond een baantje bij de universiteit. Ik redigeerde daar readers voor eerstejaars studenten. Dat beviel me eigenlijk wel, dus ging ik verder op die ingeslagen weg. Ik volgde een cursus journalistiek en deed daarna als zelfstandig tekstschrijver nog veel uiteenlopende schijfopdrachten, onder meer over geschiedenis, mijn vakgebied. Daar kwam vertaalwerk bij, zodat ik me daar ook weer verder in wilde bekwamen. Ik volgde een cursus Duits bij het Goethe-instituut. Uiteindelijk vond ik een vaste betrekking bij Ahrend. Dat bedrijf werd echter verkocht. Ik kon er wel blijven werken maar dan moest ik naar Brussel verhuizen. Dat had ik er niet voor over, dus zo stond ik op mijn vijftigste op straat. Mijn netwerk voor freelance-opdrachten was helemaal weg en zo kwam ik na de WW in de bijstand terecht. Dat werkte verlammend, die bijstand voelt als een molensteen.’
Hoop
In deze fase van zijn leven probeerde Christiaan een onderwijsbevoegdheid te halen. ‘Dat was geen succes. Ik vond het heel moeilijk om onwillige pubers iets over geschiedenis bij te brengen. Op zoek naar een nieuw netwerk kwam ik bij ReconnAct terecht. Hans hielp me aan contacten in de uitgeverijwereld, zodat ik mijn oude bezigheden weer kan oppakken. Het liefst zou ik een vaste aanstelling vinden op mijn “eigen” terreinen: Nederlands, Duits en geschiedenis. Dan kan ik deze sombere periode achter me laten. Als je een tijdje thuis zit, komen de muren wel op je af. Je sociale contacten verwateren, want iedereen is druk met zijn eigen bezigheden. Ik voelde de druk om zelf ook iets nuttigs te doen, maar dat lukte dus niet. Nou ja, ik deed dus wel vrijwilligerswerk: ik geef Nederlandse les aan Syrische vluchtelingen. En dat gaat heel goed. Ik blijk behalve in schriftelijke ook goed te zijn in mondelinge communicatie. Dat merk ik ook in de netwerkgesprekken die ik voer. Dat geeft hoop, ik krijg daardoor het idee dat er weer openingen zijn. Ik wil heel graag een bezigheid die mijn werkdag vult, een bijdrage leveren aan de maatschappij en van mijn uitkering af zijn.’
Meer informatie over het werk van Christiaan Wouters is te vinden op www.pennenwerk.jimdo.nl